เมื่อไตร่ตรองเรื่อง Dixie Chicks ที่ตอนนี้ไม่ได้เปลี่ยนไปแล้ว – เปลี่ยนชื่อเป็น “The Chicks” – Amanda Petrusich เขียนไว้ในหนังสือพิมพ์ New Yorker ฉบับล่าสุดว่า “ช่วงหลังๆ นี้ ฉันจับได้ว่าตัวเองกำลังพูดถึงหนังสือออกใหม่หลายฉบับว่าเป็นงานที่ทำขึ้นเอง – งานที่เขียนและ บันทึกเป็นเดือนหรือหลายปีก่อน แต่รู้สึกว่าออกแบบมาเพื่อจัดการกับช่วงเวลาปัจจุบัน
‘ทะยานสู่ก้นบึ้ง’
ผลงานที่ผันผวนจากเชื้อโควิด-19 หรืองานที่คาดหวังไว้ได้ดีเยี่ยมบางงานที่ฉันสังเกตเห็นตั้งแต่ช่วงกลางศตวรรษที่ 20 แน่นอน เราอาจย้อนไปไกลกว่านั้นได้อีกมาก เช่น ประโยคจากคำปราศรัยปิดใน“คิงเลียร์” : “น้ำหนักของเวลาเศร้านี้เราต้องเชื่อฟัง” อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพียงตัวอย่างล่าสุดบางส่วน
Marcel Proust เขียนว่าในช่วงสงครามปารีส ‘โรงแรมทั้งหมด … ปิดตัวลงแล้ว เช่นเดียวกับร้านค้าเกือบทุกแห่ง เจ้าของร้าน … ได้หนีออกนอกประเทศและทิ้งบันทึกที่เขียนด้วยลายมือตามปกติที่ประกาศว่าจะเปิดอีกครั้ง’ L. Bombard จาก L’Illustrazione Italiana/Getty
“ Finding Time Again ” ของ Marcel Proust ซึ่งเป็นการปลุกระดมของสงครามปารีสจากปี 1916 ขอแนะนำมหานครนิวยอร์กในเดือนมีนาคม 2020 อย่างยิ่ง: “ออกไปบนถนนที่ฉันพบว่าตัวเองอยู่ห่างจากใจกลางเมืองบ้าง โรงแรมทั้งหมด … ได้ปิดตัวลงแล้ว . ร้านค้าเกือบทั้งหมด เจ้าของร้านก็เช่นเดียวกัน เพราะขาดพนักงาน หรือเพราะกลัวตัวเองหนีออกนอกประเทศ และทิ้งบันทึกที่เขียนด้วยลายมือปกติที่ประกาศว่าจะเปิดใหม่ทั้งๆ ที่ ที่ดูเหมือนมีปัญหาในบางวันที่ไกลในอนาคต สถานประกอบการไม่กี่แห่งที่สามารถอยู่รอดได้ประกาศในทำนองเดียวกันว่าจะเปิดเพียงสองครั้งต่อสัปดาห์”
เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันสะดุดกับสิ่งที่ค้นพบจาก “The Pocket Book of Modern Verse”ของออสการ์วิลเลียมส์ในปี 2501 – ทั้งสองอย่างยอดเยี่ยมจากบทกวีของนักเขียนซึ่งตอนนี้จำไม่ได้ว่าเป็นกวีเป็นหลัก ในขณะที่กวีจำนวนพอสมควรที่วิลเลียมส์แอนโธโลจิสวิจารณ์ได้หลุดพ้นจากการถูกลืมเลือน อาร์เธอร์ วาลีย์และจูเลียน ไซมอนส์พูดกับเราในตอนนี้ ในช่วงเวลาเศร้าของเรา ดังและชัดเจน
เซ็นเซอร์ข่าวต่างประเทศได้ไม่ยาก
สิ่งที่พูดยากคือการเซ็นเซอร์ความคิดของตัวเอง
การนั่งดูคนตาบอด
บนหลังม้าที่มองไม่เห็น ขี่เข้าไปในขุมนรกที่ไร้ก้นบึ้ง
และจากเพลง “Pub” ของ Symons ซึ่งวิลเลียมส์ไม่ได้ออกเดท แต่ที่ฉันคิดว่ามาจากช่วงสงคราม:
บ้านถูกปิดและผู้คนกลับบ้านเราถูกทิ้งไว้ใน
เกาะแห่งความเจ็บปวดของเรานาฬิกาเริ่มเคลื่อนไหวและทรงพลัง
ในการกระทำตอนนี้ไม่มีอะไรเลยไม่มีอะไร
จะทำ: เพราะปัญหามีจริง: และ คำตัดสินถือเป็นที่สิ้นสุด
ต่อต้านเรา
‘กลับสู่สิ่งที่เหลือ’
เมื่อย้อนกลับไปอีกเล็กน้อยใน“The Spoils of Poynton” ของ Henry James จากปี 1897 ฉันรู้สึกประทับใจกับประโยคที่ฉันจำไม่ได้หรือไม่ได้สังเกตเมื่อฉันอ่านโนเวลลาเรื่องนั้นเมื่อหลายสิบปีก่อน: “เธอทำได้ ‘ ไม่ออกจากบ้านของเธอเองโดยปราศจากอันตราย” เจมส์ใช้การติดเชื้อเป็นอุปมา แต่จะเกิดอะไรขึ้นกับคำอุปมาเมื่อเราอยู่ในโลกที่เราไม่สามารถออกจากบ้านได้อย่างแท้จริงโดยปราศจากอันตรายจากการเปิดเผย
ในนวนิยายของแอนโธนี่ พาวเวลล์เรื่อง ” Temporation Kings ” ซึ่งตั้งขึ้นในปี 1950 ผู้บรรยายรำพึงถึงสิ่งที่ดึงดูดผู้คนให้กลับมาพบกับสหายเก่าจากสงครามอีกครั้ง แต่แนวคิดเบื้องหลังคำถามที่ว่า “สงครามของคุณเป็นอย่างไร” ขยายออกไปมากกว่าประสบการณ์ทางการทหารที่แบ่งปัน: “เมื่อเรื่องสำคัญๆ เช่น สงครามเกิดขึ้น การดำรงอยู่ทั้งหมดกลับหัวกลับหาง ชีวิตส่วนตัวถูกละทิ้ง ทุกความสัมพันธ์ถูกจัดระเบียบใหม่ มีการล่อลวง หลังจากที่ทุกอย่างจบลง ให้กลับไปสู่สิ่งที่เหลืออยู่ … เลือกจาก ชิ้นส่วนประกอบที่งอและขึ้นสนิม ประเมินข้อดีและข้อเสีย”
การแพร่ระบาดยังคงเกิดขึ้น ยังเร็วเกินไปที่จะ “กลับไปสู่สิ่งที่เหลืออยู่” แต่เราอดไม่ได้ที่จะคิดอย่างนั้น วรรณกรรมช่วยให้เรามอง – อย่างที่แฮมเล็ตพูด – ก่อนและหลัง
Credit : teamredbullsshop.com c41productions.com wildwood-manufacturing.com make100bucksaday.com lokumrezidans.com seedietmagic.com provoliservers.com footballshop2012.com kidsbykanya.com techteamshop.com
